- MUSSARE
- MUSSAREa boum voce μύ μύ, proprie de hoc animali. Virg. l. 12. Arn. v. 718.—— Mussantque iuvencae.Indead homines translatum, qui cum occulte et depressâ voce loquuntur, quod celatum velint, mussare dici coeperunt, Noniô teste. Varro vero a Mutorum sono dictum mavult, cum ait: de L. L. l. 6. Mussare dictum, quod muti non amplius, quam μῦ dicunt, a quo idem (Ennius) dicit:Quod minimum est, neque ut aiunt, μῦ facere audent.Idem Nonius mussare: et murmurare distinguit, quod hoc apertius, illud magis in occulto fiat. Ennius, In occultis mussabant. Virg. Aen. l. 11. v. 345.Quid Fortuna ferat populi, sed dicere mussant etc.Postmodum Mussare et Mussitare, Engastrimythorum proprium factum est, ut et Vatum Necromanticorum, qui mortuorum umbras evocare se iactant: Hos enim exili et submissâ voce loqui, inter alios, Nonnus docet, Dionysiac ῶν l. 4. v. 272.Καὶ κρυφίῃ μάγον ὕμνον ἀνέκλαγε θυάδι φωνῇΛεπτὸν ἔχων ὀλόλυγμα ————Et magicum hymnum resonavit occultâ voce sacrâExile murmur edens.Qualem etiam Daemonibus vocem tribuunt huius artis ἐπόπται. Psellus de Daemonibus, Ε᾿ξεπίτηδες τὸ γένος τοῦτο τὸν ἀμυδρὸν ἦχον ἐπιτηδεύονται, ἵνα διὰ τὴν ἀσάφειαν τῆς φωνὴς τὸν τοῦ ψεύδους ἀποδιδράσκουσιν ἔλεγχον. Datâ operâ hoc genus exili sonô loqui studet, ut per vocis obscuritatem mendacii reprehensionem essugiant. Unde Alcamus. Attahahuido, responsa daemonum, et vocis lenis repercussio; qualis scil. putatur esse daemonum. Item, Alazipbo, vox daemonum, i. e. levis sonus, qui noctu auditur in desertis. A quo monti nomen in Dahua, 12. milliar. a Medina dissito, in quo huiusmodi sibili creduntur saepe audiri. Sic apud Petr. Crinitum de Hon. discipl. l. 6. c. 11. profitetur Hermolaus Barbarus, vocem se Daemonis pertenuem audiisse, quâ ille de Aristotelis forte Entelechia interrogatus, sibi ipsi et Georgio Placentino responsit ârit. Quod nominatim asserit Procopius de Daemonibus, qui animarum vicem praestant, cum arte Necromanticâ evocantur: Λεπτὰ λέγομτες, καθάπεο ἐπὶ νεκρομαντείας οἱ δαίμονες, ψυχὰς τὰς καλουμένας ὑποκρινόμενοι. Exiliter loquentes ut Daemones, qui simulant se esse animas, quae per Necromantiam evocantur. Itaque etiam Poetae mortuorum umbris tenuem hanc loquelam assignant. Hinc, cumAeneam viderunt in Inferis, apud Principem Poetam, l. 6. Aen. v. 492.—— pars tollere vocemExiguam, inceptus clamor frustratur hiantes.Et Horat. l. 1. Sat. 8. v. 40. postquam multis deseripsit, quibus artibus usae sint Canidia et Sagana Venesicae, ut elicerent animas responsa daturas addit:Singula quid memorem: quô pactô alterna loquentesUmbrae cum Sagana resonarent triste et acutum.Stridere, Graecis est τρίζειν, quâ voce Homerus usus est, in argumento simili, nempe Od. l. ult. fere initiô, ubi procorum animas, quas ad inferos deducebat Mercurius striduisse refert more vespertilionum, quae in intimo magni antri sinu stridentes volant,——— ταὶ δὲ τρίζουσαι ἕποντο.Ω῾ς δὲ ὅτε νυκτερίδες μυχῷ ἄντρου θεσπεσίοιοΤρίζουσαι ποτέονται —————— Hae autem stridentes sequebantur,Ut cum vespertiliones in sinu intimo antri ingentisStridentes volant.Ubi μυθικῶς, ut Eustath. ait, ταῖς ψυχαῖς ἐπελέχθη τρισμὸς οἷα λόγου μὲν ενάρθρου ἐςτερημέναις, fabulose animabus tribuitur stridor, quia fermone articulatô carent, etc. Bochart. Hieroz. Part. prior. l. 3. c. 2. Vide quoque infra Muti.
Hofmann J. Lexicon universale. 1698.